Een wens voor maatje 50

Huh?! Zullen jullie denken, wil je maat 50 hebben? Nou nee ik niet, maar ik zou wel graag een maatje 50 in mijn armen willen sluiten, een baby’tje dus.

De wens

Mijn eierstokken begonnen al op redelijk jonge leeftijd te rammelen, maar toen ik op mijn 22e na lang proberen nog niet zwanger was besloten mijn ex en ik om maar eens een dokter op te zoeken.
De huisarts hoorde mijn verhaal aan en vond dat we het nog maar een half jaar langer de tijd moesten geven. Het feit dat ik amper menstrueerde hoorde hij niet. Een maand later ben ik terug gegaan en heb ik gevraagd om een vrouwelijk arts, mijn hoop was dat zij mij wel begreep en mij zou doorverwijzen naar een fertiliteit arts.
Gelukkig was dit het geval, als ik normaal zou menstrueren had zij ook geadviseerd om nog een half jaar te wachten, maar het feit dat ik eigenlijk al vanaf mijn eerste menstruatie een zeer onregelmatige cyclus had en vaker niet dan wel menstrueerde was voor haar reden om mij nu direct door te verwijzen.

De medische malle molen

Eenmaal een afspraak gemaakt in het ziekenhuis kon het proces beginnen. Het eerste gesprek ging over mijn gezondheid, mijn bloeddruk werd gemeten, er werd bloed geprikt en ik kreeg een inwendige echo. Na deze echo zei de arts gelijk PCOS….eh wat? PCOS. Dit verklaarde wel waarom ik nauwelijks menstrueerde, mijn bloeddruk aan de hoge kant was en ik beharing had op plekken die niet bij een vrouw horen. En waarom mijn menstruaties, als ik deze had, zo ontzettend heftig waren. Het waren allemaal symptomen die horen bij PCOS. Nou daar was ik lekker mee.

Gelukkig wist de arts mij te vertellen dat veel vrouwen ondanks PCOS toch nog gewoon zwanger raken. Maar helaas ging dit voor mij niet op.
Ik begon met hormonen te slikken, mijn lichaam reageerde hier heel heftig op, zo heftig dat ik depressief raakte en vaak het leven niet meer zag zitten. Maar goed ik moest er wat voor over hebben en dus slikte ik trouw door. Ik besprak deze klachten wel met de arts en hij zei ook dat dit er bij hoorde en om het nog leuker te maken de hoeveelheid hormonen die ik nu kreeg deden helemaal niks, dus hoop nog een dosis er bovenop. Gelukkig leek mijn lichaam te wennen aan de hormonen en ging het langzaam weer wat beter en verdween de depressie.
Ook deze dosis deed maar weinig en dus zat er niks anders op dan een laatste verhoging van de hormonen, hierna kon de dosis niet meer verhoogd worden.

Deze dosis deed wel iets, maar niet voldoende en dus zat er niks anders op dan dat ik hormonen moest gaan spuiten.
Ik kreeg prikles en moest mijzelf injecties gaan toedienen die alles behalve prettig waren. Aangezien ik bang (zeg maar panisch) ben voor naalden iets ik mijn ex prikken, want mijzelf prikken dat ging echt een stap te ver.
Het spuiten bracht ook niet het gewenste resultaat. In de tussentijd was er ook een foto van mijn baarmoeder gemaakt en daar was gelukkig niks mee aan de hand. Ook was er onder narcose gekeken of er wellicht verklevingen in mijn eierstokken zaten, maar ook dit was niet het geval.

Dus er zat niks anders op dan over te stappen op IVF. Hiervoor worden eitjes in mijn eierstokken aangeprikt (niet prettig) en in een reageerbuisje samen gebracht met het zaad van de man. Wanneer dit aanslaat worden er 2 of meer embryo’s teruggeplaatst in de baarmoeder en dan is het wachten of deze zullen blijven zitten en uitgroeien tot een baby.

Helaas bij mij dus niet. In totaal heb ik 4 IVF pogingen gehad maar zonder resultaat. Na de laatste mislukte poging waren we al heel wat jaartjes verder en moest ik mij er bij neerleggen dat ik niet zwanger zou raken.
Dit ging een tijdje goed, maar als om je heen vriendinnen en oud klasgenootjes zwanger raken dan begint het toch weer te kriebelen.
Naar het ziekenhuis wilde ik niet meer en dus ben ik gaan zoeken naar alternatieve middelen. Inmiddels was ik gescheiden en had ik mijn huidige man leren kennen. Hij is 15 jaar ouder dan mij en had in eerste instantie geen kinderwens meer. Maar twee jaar geleden biechtte hij op dat hij toch ook nog wel graag een kindje zou willen.

Zo kwam ik uit op de website van Ovabalance, zij hebben producten die je hormonen weer in balans kunnen brengen en andere voedingssupplementen.
Ik dacht baat het niet dan schaad het niet en ondanks dat de potjes supplementen best duur zijn besloot ik het een kans te geven.
Na een paar dagen merkte ik al heel duidelijk verschil, mijn huid werd zachter en de acne die in grote mate op mijn rug aanwezig was werd minder. Een paar weken later was de acne op mijn rug verdwenen en begon ook de overmatige haargroei flink te verminderen en ik kreeg mijn eerste normale menstruatie.

Ovabalance geeft aan dat je het beste resultaat krijgt na 8 weken. Maar ik vond dit toch al een mooi begin. Na nog een paar weken slikken hield ik een positieve zwangerschapstest in mijn hand, tranen gehuild en geschreeuwd van blijdschap. Helaas ging deze zwangerschap na 9 weken mis. Maar dit gaf mij moed, mijn lichaam kan het dus wel. En dus slik ik nog steeds trouw elke dag deze supplementen. Mijn menstruatie is weer normaal en bijna stipt.

Het supplement wat ik slik is DCI (D-chiro-inositol) 600 mg. Hier slik ik elke dag 2 capsules van naast 1 tablet Tri-Sence.

Wat is DCI?
D-Chiro-Inositol (DCI) is een vitamine B-achtige stof die de natuurlijke balans in het vrouwelijk lichaam ondersteunt. Het komt van nature ook al voor in het vrouwelijk lichaam. Om deze stof beter te laten werken slik ik ook 1 capsule Tri-Sence, Tri Sense bevat vijf natuurlijke stoffen: kaneelextract, groene thee extract, mangaan, vitamine D en Chroom en is een goede aanvulling op D-Chiro-Inositol, onder andere omdat een van de ingrediënten, mangaan, de opname van DCI verbetert.

Dit betreft een samenwerking met Ovabalance. De supplementen slik ik zelf al enige tijd en dit artikel berust dan ook op mijn eigen ervaringen en bevat mijn eerlijke mening.