Het fijne aan de herfst vind ik, naast lekker op de bank met een goed boek terwijl de houtkachel brandt, al die heerlijke herfstgerechten en stamppotten. Ik ben gek op stamppot en maak meestal heel erg veel en vries dit in, zo kunnen we ook in de zomer nog heerlijk genieten van wortelstamp (hutspot), boerenkool en al die andere lekkere stamppotten.

Stamppot saai?

Vroeger was ik ook al gek op stamppotten, maar ik vond het altijd maar saai. Boerenkool met spekjes en worst, zuurkool met worst, wortelstamp met klapstuk of een gehaktbal, hete bliksem met een bal gehakt, andijviestamppot met spekjes, elke keer weer hetzelfde. Maar mijn moeder was in de keuken behoorlijk van de oude stempel, zo hoorde het nu eenmaal en dus kwam er geen verandering. Ik klaagde niet hoor, want mijn moeder kon al deze gerechten fantastisch klaarmaken.

Toen ik het huis uitging vond ik koken nog niet zo leuk, ik deed het omdat een mens toch moet eten maar echt veel variantie kwam er niet op tafel. Wat was ik toen blij met al die pakken van bekende merken, beetje vlees erbij, wat groente en binnen no time had je een maaltijd op tafel staan. Maar hoe ouder ik werd hoe meer ik mij begon te interesseren in koken. Deze genen had ik duidelijk van mijn moeder gekregen. En zo begon ik ook de stamppotten steeds een beetje meer op te frissen, eens iets anders toe te voegen enz.

Ik weet nog goed de eerste keer dat ik mijn moeder deze wortelstamp voorzette ze wel even raar op keek. Want ik had haar weliswaar verteld dat we wortelstamp gingen eten, maar niet dat het mijn versie 2.0 zou zijn. Maar na een preek dat wortelstamp wortelstamp moest blijven, begon ze toch te eten. Nadat haar bordje leeg was schepte ze nog een keer op en zei ik neem al mijn woorden terug haha. Mijn moeder hield zich thuis nog stellig vast aan de ouderwetse stamppotten, maar wanneer ze bij ons kwamen eten werd er vaak gevraagd of ik een stamppot 2.0 wilde maken. En dat deed ik uiteraard met liefde.

Ik mis deze tijd, mijn ouders woonde niet in de buurt (uurtje rijden), maar we probeerde elkaar toch 1x in de week op te zoeken. De ene keer reden wij daarheen en de andere keer kwamen zij bij ons. Standaard werd er dan ook altijd met elkaar gegeten. Warme gevoelens krijg ik van deze herinneren en een brok in mijn keel en natte ogen dat deze tijd nooit meer terug zal keren.

Wortelstamp 2.0 uit de slowcooker

In deze blog staan affiliate links, door een aankoop te doen via een van deze links ontvang ik een kleine vergoeding. Het kost jou niks extra’s.